Dit verhaal begint bij een einde. Het einde van NeuroPhysics Therapy. Mijn laatste training in de sportschool zit erop, en ik kan het nog niet helemaal geloven. Het einde van mijn behandeling.
Na bijna twee jaar heb ik alle programma’s doorlopen en is het belangrijkste doel in mijn leven behaald. Tweeëntwintig jaar was ik ziek, in lichtere of ernstigere mate, en nu ben ik ervan verlost. Durf ik het te zeggen? Ik ben gezond!
Als ik die woorden hardop uitspreek, krimp ik daarna ineen. Er komen tranen en ik kan mezelf niet bedwingen om er nog een slap verhaal achteraan te houden. “IK BEN GEZOND! Maar ik ben er nog niet volledig, hoor.” hoor ik mezelf dan zeggen. Mijn vrienden zetten meteen de tegenaanval in. “Je hebt meer kracht dan ik, en wat je allemaal doet aan activiteiten kan ik nauwelijks bijhouden”. Dat weiger ik te geloven, mijn geest is simpelweg niet in staat om dat te bevatten. Zou het echt zo kunnen zijn, dat ik bij de normale mensen hoor?
Het lijkt te mooi om waar te zijn.
Er valt niet over te twisten dat ik veranderd ben. In de afgelopen jaren, maar voornamelijk deze lente. Ik ben dezelfde persoon, met dezelfde domme grapjes en liefde voor planten, glitters en foute truien. Maar ik voel tot in mijn botten dat ik anders ben. Soms word ik zelfs ’s nachts wakker met ‘ik ben anders’-gevoelens, dat ik mezelf moet toespreken dat alles nog hetzelfde is en ik weer veilig naar dromenland kan vertrekken.
En toch is de wereld wél veranderd, tenminste voor mij wel. Af en toe heb ik het gevoel dat alles in slow motion gaat, simpelweg omdat mijn brein goed werkt en ik informatie veel sneller verwerk dan ik gewend was. Ik lijk ook ineens meer tijd te hebben in een dag, waardoor ik me niet vaak meer gehaast voel en ik zelfs een boek kan lezen, puur voor mijn plezier.
Ik ben op zoektocht wie ik ben en wat bij mij hoort. En wat ik heb achtergelaten, wat blijkbaar deel was van de ziektes. Ik ben er bijvoorbeeld laatst achter gekomen dat ik berglandschappen mooi vind. Dat is misschien heel normaal voor een ander, maar ik ben stomverbaasd.
Ik had een hekel aan bergen alles wat daarbij hoort. Ik gaf mijn wagenziekte altijd de schuld van mijn gevoelens over hoogteverschil. Nu kan ik inzien dat bergopwaarts lopen mijn gezondheid steeds een stukje verslechterde, en alles in mij schreeuwde dat bergen het kwaad zelve waren, en dat blijkt de reden dat ik ze stom en lelijk vond.
Mijn wagenziekte is overigens sinds de tweede week werken met Nickie compleet verdwenen. Op magische wijze, van de één op andere dag. Ook dat hoorde dus niet bij mij, maar bij de ziekte.
Tegenwoordig kan ik zelfs tegen de rijrichting in reizen met de bus, terwijl ik een boek lees.
Ik kan voor het eerst in mijn volwassen leven vertrouwen op mezelf. Dat lukt nog niet compleet, en dat zal nog tijd nodig hebben. Maar diep in mijn hart weet ik dat alles nu klopt. Mijn lichaam is in balans en werkt weer. Veel mensen vragen me of ik bang ben om terug te vallen, maar die angst is er niet. Alles klopt nu eenmaal. Het zit goed.
Wel zijn er nog restjes van al die jaren ME en POTS, van hoe ik altijd dacht dat het leven werkte. Maar met tijd zal het wennen, bijvoorbeeld dat als ik moe ben en rust, het daarna weer goed gaat, in plaats van dat ik instort. Dat het niet erg is als de roltrap op het station niet werkt.
Dat ik spontaan kan zijn en iets kan doen wat niet zorgvuldig is afgewogen met hoeveel energie ik al uit moet geven op een dag. Dat kinderen geen verschrikkelijke schepsels zijn die al het leven uit je zuigen. Het leven blijkt bijzonder aangenaam en makkelijk te verlopen met alleen problemen waar iedereen mee kampt.
Ik ben veel verbaasd over hoe het leven kan aanvoelen. Ik heb een lange weg afgelegd en elke keer dat mijn zenuwstelsel en brein beter gingen werken, werd mijn functioneren naar een hoger niveau getild en liep ik hele dagen verwondert rond.
De wereld is nóg prettiger geworden, wat een ontzettend groot geluk dat ik dat nu eindelijk mag meemaken. Door het woordje ‘eindelijk’ komt er ook veel verdriet vrij. Het leed en gemis van al die tijd valt nu extra op. Wat was het leven zwaar, zelfs toen ik nog werkte en functioneerde. Ik wist niet dat leven ook op deze manier kon aanvoelen. Er komt weer rouw naar boven, over mijn vroegere ik die zich staande probeerde te houden en anderen spiegelde om erbij te kunnen horen.
Erbij horen is altijd een groot verlangen geweest.
Ik wilde zo graag gezond zijn, en er werd me een lange tijd voorgehouden door de medische wereld dat er niets mis met me was. Sterker nog, dat ik alleen maar dacht dat ik ziek was. Voor ik heel slecht werd 7 jaar geleden, wist ik dat mijn lijf haperde, en dat dit erger werd als ik niet heel goed onder mijn grenzen bleef. Ik deed erg mijn best om dat te ontkennen, ook al kon ik niet meekomen met de wereld.
Het was immers ook zo dat als ik liet zien hoe het met me ging, dat ik daarvoor werd gestraft. Ik ben er vrienden door kwijt geraakt, bijna van school getrapt, problemen op elke werkplek gehad, of erger nog: gezien worden als een meisje dat liegt, drama zoekt en vooral genegeerd moet worden.
Met vrolijkheid maskeerde ik de boel, en ik deed de meest energieke vriendin of collega na.
Dit hield ik altijd een paar maanden vol, voor ik uitviel of ziek werd in vakanties.
Ik probeerde te leven, maar ik raakte steeds verder verwijderd van mezelf. Alleen zijn kon ik niet, dan werd ik angstig, want er was niemand om te spiegelen. Mijn lichaam schreeuwde continu dat alles niet klopte, maar ik wist er geen raad mee.
Ik leefde altijd in strijd met mijn lichaam.
Uiteindelijk won de ziekte het van mijn doorzettingsvermogen en kon ik niet meer op mijn benen staan, en niet meer goed communiceren. De ellende had gewonnen. De ernstigere ME en POTS legde me volledig stil. Deze tijd was een hel. De jaren waarin ik opgesloten zat in een kapot lijf dat niet eens daglicht tolereerde en niet kon zitten, laat staan mensen verdragen. Het enige goede was dat ik ging accepteren dat ik ziek was. Ik kon me niet anders meer voor doen.
Jaren later, met behulp van Neuromovement, NeuroPhysics en wat andere dingen kon ik weer opbouwen, en heeft mijn lichaam zich hersteld. En de belangrijkste stap naar een echt gezond leven, waarin ik op mezelf kan vertrouwen, mijn eigen keuzes maak en de waarheid voel en uitdraag, is de afgelopen lente gezet. Er is met een zwaar onderdeel (programma 6) van NeuroPhysics een grote rust gekomen, het laatste stuk van de ziekte is verdwenen.
Voordat ik die stap kon zetten was er nog heel wat nodig. In mijn vorige blog, van 8 maanden geleden, zat ik nog midden in een moeilijk proces. Er waren allerlei oude emoties en trauma vrijgekomen, waar ik een tijd helemaal in vast kwam te zitten. Met NeuroPhysics kwam ik niet verder, zelfs de tremors waren vastgelopen en werkten averechts. Nickie schoot me uiteindelijk te hulp en heeft me uit de stressreactie weten te trekken.
Nickie is mijn heldin.
Spontaan hebben Vincent en ik toen besloten op vakantie te gaan naar Bali. Dat was een fantastische keuze. We zijn meteen naar een rustig eilandje gegaan waar ik eindelijk wat meer kon slapen en rusten. Maar vooral, heel veel huilen. Ik kon het verdriet nu goed dragen en het stroomde. Ik smolt.
In het spirituele centrum dat Bali heet, heb ik 10 verschillende dingen uitgeprobeerd wat zou kunnen helpen met emoties verwerken. Daar heb ik een Goeroe gevonden die me veel oud zeer heeft kunnen laten doorwerken, en die me tot op heden online blijft helpen.
Heel snel ging mijn kracht en mijn lichaam toen weer vooruit. Ik kwam terug in het zelfhelende proces. Ineens ging het rap, en heb ik een zware wandeltocht kunnen maken, van waterval naar waterval. Heel erg veel trappen omhoog, in de hitte (zie foto bovenaan). Tot mijn grote verbazing kon ik dit zelfs beter dan een aantal anderen.
Dit was één van de leukste dagen van het jaar. Ik had mezelf bevrijd en overwonnen, gezwommen in een prachtige waterval en verkleumd tot op het bot na een tropische regenbui gaan schuilen bij locals. Een dag vol avontuur.
Een maand later kwam ik meer uitgerust, krachtiger en in balans terug. Daar mocht ik opnieuw starten met NeuroPhysics, bij 0. Alles opnieuw doorlopen, een nieuwe veilige basis creëren. Een gouden greep van Nickie. In oktober startte ik met programma 1, maar in razend tempo ging dat omhoog. Begin december was ik al verder dan ik ooit was geweest. Het was duidelijk dat de oude emoties die opgesloten zaten in mijn lijf eerst opgelost moesten worden voor ik door kon.
Nu gebeurde er iets wonderlijks. Iets wat ik nog nooit had meegemaakt. Heel snel bouwde ik kracht op. Elke week kon ik meer gewicht dragen dan de week ervoor, en dat ging een hele tijd zo door. Het was duidelijk dat mijn zenuwstelsel zich helemaal begon te gedragen zoals het zou moeten, zonder de boel in de war te schoppen en alles stil te leggen.
Ik kon meer en meer stress op mijn systeem zetten. Ik kreeg de controle over mezelf. Deze ervaring, alsof alles op z’n plek viel was ongelooflijk. Ik mocht door naar programma 5, waar ik ultiem veel stress gebruikte in korte tijd, om te testen wat er zou gebeuren.
Wat er gebeurde? Niets!
Ik werd er alleen maar sterker van! Mijn grens werd niet meer bereikt wanneer mijn zenuwstelsel dat bepaalde, maar simpelweg wanneer mijn spieren niet meer konden dragen. Ik kon ineens meer dan mijn eigen lichaamsgewicht tillen met mijn benen, twee-derde met mijn rug, en bijna de helft met mijn borstspieren.
Elke dag als ik terugkwam van de sportschool dacht ik dat ik het had verzonnen, of een foutje had gemaakt. Tot ik foto’s van de gewichten ging maken en thuis het bewijs kon opzoeken. Mijn geest kon het letterlijk niet geloven.
Nu mijn systeem eindelijk volledig luisterde naar mij en het me nergens meer dwars zat, was het tijd voor programma 6. Iedereen die NeuroPhysics volgt, heeft een eigen weg, met eigen moeilijkheden die allemaal eerst moeten worden overwonnen, voordat dit moment arriveert.
Programma 6 is waar de laatste moeilijkheden in de hersenen worden weggevaagd. Wat de ziekte weg drijft. Het brein heeft erg veel nieuws geleerd, maar heeft nog een soort olifantenpaadjes naar oude verbindingen; daar waar oud gedrag zit. De oude fight/flight reacties op doodgewone situaties.
De fundering is in de voorgaande programma’s in het brein aangebracht, en nu bouwen we daar een veilig huis op om voor altijd in te blijven wonen.
Dit doe je door alles wat er de afgelopen tijd is geleerd; de bewegingen met de juiste spieren, juiste houding en ontspanning, nogmaals te doorlopen. Alleen dit keer ontzettend traag en langdurig. Dit maakt dat je alle millimeters in de beweging bewust doorloopt, wat weer de verbinding is met de juiste hersenpaden. Je zenuwstelsel gebruikt altijd nog wat trucjes om pijnpunten over te slaan, bijvoorbeeld met een onbewuste snellere beweging.
Nu ga je alles een lange tijd langs en is er geen ontsnapping mogelijk. Alles wat er nog zit, die olifantenpaadjes, worden aan het licht gebracht. Details die er altijd al waren, waar je nu mee wordt geconfronteerd.
Voor iedereen is het een totaal ander proces.
Wat je tegenkomt kan van alles zijn, het onbewuste haal je naar je bewustzijn. Als dit te veel is, kan het lichaam of de geest overweldigd worden en door de stress weer op slot gaan. Het is dus een mentale oefening om alles te kunnen dragen wat er komt, en te stoppen als het toch teveel wordt.
Wat er bij mij naar voren kwam was angst. Veel angst. Angst dat er altijd was, en die ik ook nodig heb gehad om op tijd op de rem te trappen in het leven, zodat ik niet zieker werd. De angst vanuit de ziekte had een nuttige functie, het was een alarm wanneer ik te veel deed en mijn systeem ‘error’ begon te roepen. Maar die is nu niet meer nodig. Pas als ik dit los kon laten, kan ik echt door als gezond mens.
Het was zwaar. Soms voelde het alsof er een monster op me af kwam die me wilde verslinden. Maar ik mocht niet stoppen en moest mezelf kalmeren. Mijn lichaam schreeuwde dat ik in gevaar was en de beweging sneller moest doen zodat het monster zou verdwijnen. Ik wilde vluchten, maar ik liet het op me afkomen. Op het moment dat het over me heen viel, verdween het.
Soms voelde het als een zee die me dreigde te verdrinken, maar zodra ik kalmeerde, bleek ik keihard te zitten huilen, midden in de sportschool. Ik was zelf de zee die moest stromen.
Soms was het net een kindje in een driftbui, die uiteindelijk op mijn schoot kroop en alleen maar vastgehouden wilde worden.
En dat allemaal terwijl ik heel traag bewegingen maak in de sportschool, met mijn ogen dicht.
Ik bleef nog een aantal dagen enorm angstig. Totdat mijn brein begreep wat er was gebeurd, alles had doorleefd en de angst eindelijk oploste.
Programma 6 was een moeizaam proces. Het was veel om te verwerken en ik belandde voor twee maanden weer veel op de bank. Ik voelde me niet ziek, maar mijn hersenen zaten simpelweg te vol om nog iets te kunnen.
Dit programma bestaat uit 2 cycli. Ik moest er dus nogmaals doorheen, maar het mooie was dat het toen totaal anders was. De angst had het formaat van een grizzlybeer de eerste keer, en de tweede ronde was er nog maar een chihuahua van over. Met meer gemak deed ik alles nog een keer, de angst was verdwenen.
Programma 7 stelt niet veel voor, hier ligt de nadruk op leren bewegen en sporten zonder ziekte. Meer te vertrouwen op je gevoel, en niet op vastgelegde programma’s en afspraken. Nu kwamen er allerlei oefeningen bij. Ineens train ik de spieren die vroeger vanuit de overlevingsmodus alles overnamen, waar ik bijna twee jaar op had geoefend deze juist te laten ontspannen. Maar nu mag alles, en mag ik leren sporten met het gehele lichaam.
Mijn nieuwste stap wordt cardio buiten de sportschool. Ik ga straks hardlopen en hoepelen. Zonder de apparaten mag ik oefenen op vertrouwen dat ik dit aankan.
Terwijl ik bezig ben met programma 7, merkte ik steeds meer verschil in mezelf. Mijn slaap was eerder nog niet optimaal, en nu word ik elke dag wakker met een grote glimlach. Ik val nu snel in slaap, wat er ook is gebeurd die dag. Ik slaap door, droom normale dromen, en de kwaliteit van slaap is flink verbeterd.
Wat hemels, na 22 jaar slaapproblemen. En je raad het al, elke ochtend veel verbazing.
Maar het allerbelangrijkste wat er is veranderd, wat ik al benoemde, is dat alles nu klopt. Ik kan op mezelf vertrouwen en eigen keuzes maken. De restjes ziektes kleuren mijn keuzes niet meer, en dat voelt als totale vrijheid.
Er is iets verdwenen wat er altijd was. Een vriend van mij noemde het ‘de zwarte hond’; een metafoor voor depressie. Een zwarte hond die je nooit alleen laat en in de weg zit. Voor mij was het geen hond, maar een emmertje zuur.
Een emmer in mijn buik die bij inspanning, te hard lachen of te veel nadenken, overstroomt. Het zuur tast mijn lichaam aan, doet het pijn of laat voor altijd een gapend gat achter. Dat emmertje zit altijd in mijn onderbewuste, en ik moet er continu voor zorgen dat het niet drupt of omvalt. Gaandeweg mijn weg naar gezondheid werd die emmer steeds leger. En nu is dat emmertje compleet verdwenen. Het bestaat niet meer.
De ruimte die de emmer innam, was groter dan ik wist. De energie die ik nodig had om het overeind te houden, was meer dan ik door had. Met de emmer weg, heb ik nog meer kracht, kan ik volledig slapen en merk ik dat ik compleet mezelf ben geworden.
Zonder ziekte, blijf alleen ik nog over.
In de kleine dingen ben ik verandert, dingen die alleen ik kan opmerken. Ik denk minder na over dingen en stress heeft veel minder vat op me.
Ik voel angst beter. Aangezien er eerder altijd angst aanwezig was, merkte ik nuances niet op. Nu kan ik ineens niet meer op een hoge ladder staan wat me vroeger niets deed, omdat ik voel hoe eng dat eigenlijk is.
Zonder die onbewuste angst van vroeger maakt dat ik niet meer alles wat ik moet doen, meteen doe. Wat er altijd voor zorgde dat als ik alleen thuis was, ik alleen maar ‘nuttige’ dingen deed, en nooit iets voor mezelf. Tegenwoordig kan ik taken uitstellen, met het vertrouwen dat ik op een later moment ook nog overeind sta. Dit was een groot leerdoel van me, wat me nu ineens zonder moeite lukt. Zo heb ik dit blog schrijven uitgesteld tot het allerlaatste moment. Ik ben heel trots.
Zelfs ziek zijn is veranderd. Ik had laatst buikgriep, en dat was zonder inmenging van mijn systeem dat altijd meteen op hol sloeg, een fluitje van een cent. Ik was hartstikke beroerd, maar zonder de adrenaline uit de ME kon ik slapen, voelen wat ik nodig had en was ik vrij snel weer op de been. Wat een eitje is een griep, vergeleken met het lijden onder ME en POTS.
Maar er zijn ook dingen die anderen opvallen. Ik kom ineens aan, mijn lichaam verandert heel snel. Binnen een paar maanden zitten er heel wat spier aan, en weeg ik nu 10kg meer dan toen ik op mijn ziekst was. Ik zie er fit uit.
Ik ben ineens degene die zware tassen draagt voor vrienden, of die gevraagd wordt om vastzittende doppen te openen.
Mijn kont heeft een totaal andere vorm gekregen, wat me nog steeds laat schrikken als ik het aanraak, ik moet er nog aan wennen.
En zo is zelfs mijn handschrift verandert.
Het leven is aangenaam, vol festivals en samenzijn. Maar hoe deze periode voor mij een nieuw begin is voor een volgend verhaal in mijn leven, is het voor anderen het einde geweest. Twee lotgenoten met ernstige ME, hebben besloten uit het leven te stappen. Het lijden was te groot, en de hoop te klein. Het waren mooie en wijze mensen, waar het leven van is afgepakt door een lichaam dat niet meer kan functioneren.
Het is verdrietig, dat wij ongeveer hetzelfde leven hadden, nog maar een aantal jaar geleden. Maar dat we de andere kant op zijn gegaan. Zij naar de dood, en ik naar het leven. De pijn van alle mensen die op dit moment het leven alleen maar kunnen doorstaan, terwijl ik mijn jas aan doe en de deur uit stap, is soms ondraaglijk.
Ik denk aan hen, als ik op kleine momenten geniet van dingen die ooit onmogelijk waren. Mijn haren wassen onder een warme douche, het zonlicht op mijn huid, de wind in mijn haren en mijn eigen lunch klaarmaken. Voor zovelen is dat een onbereikbare droom.
Ik heb zoveel geluk gehad, dat ik nu aan het begin sta van een nieuw leven.
NeuroPhysics Therapy is ten einde, met succes afgerond. Het voelt alsof ik mijn middelbareschooldiploma heb gehaald. Het liefst zou ik het kenbaar maken aan de hele wereld. De vlag uithangen, maar dan zonder schooltas. Ik hang er een rolstoel aan, een pyjama en een emmer met zuur. Dit is klaar, niet meer nodig, weg ermee.
Een nieuw begin.
Alle dingen komen samen. NeuroPhysics heb ik vandaag afgerond, en morgen ga ik op vakantie naar Italië, wat toevallig zo uitkomt. Wat een geweldige timing. Een droom van Vincent, om samen door Italië te reizen en veel wijntjes te proeven bij de boeren, zonder met wat dan ook rekening te hoeven houden.
Na de vakantie blijf ik op de NeuroPhysics manier sporten, om sterker en sterker te worden. Ik ga programma 6 nogmaals doen, om het brein verder op te schonen, en ik heb genoeg details waar ik nog aan kan werken. En daarnaast heeft Nickie nog allerlei plannen met me, ze kan me nog niet loslaten. Ze wil een bodybuilder van me maken en duld geen tegenspraak.
Na de zomer start ik met werken. Een spannende stap, maar mijn oude baan kwam zomaar in mijn schoot vallen. Mijn vriend Wouter is een hele mooie GGZ-instelling aan het opstarten, met ook aandacht voor het lichaam, en meer regie over het eigen herstel. Daar ga ik aan de slag met groepen, net als vroeger. Ik mag gezond gaan koken met cliënten, en vanuit daar bouwen we uit naar andere activiteiten.
Dit verhaal begon bij een einde, en eindigt bij een begin. Het is tijd om als mezelf door het leven te gaan. Op naar mijn nieuwe leven, zonder ziekte, maar met vertrouwen en wijsheid. En durf ik het te zeggen? IK BEN GEZOND!
